หลายคนคิดว่า***ฉันคงเริ่มใช้ชีวิตช้าๆ หยุดคิดเรื่องการเงิน หยุดสร้าง หยุดหวัง แต่ไม่ใช่เลย สำหรับฉัน ทุกปลายเดือนคือช่วงเวลาที่ต้องตื่นตัวที่สุด นั่งจับปากกา เปิดสมุดจดบัญชี รายการอะไรซื้อไปเท่าไหร่ ขายของได้มากแค่ไหน ค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าเทอมหลานจะถึงกำหนดหรือยัง ทุกอย่างต้องบันทึก ต้องคำนวณ ต้องเตรียมให้พร้อม ยิ่งมีหลานเรียนอยู่มัธยม ยิ่งรู้เลยว่าค่าใช้จ่ายไม่ได้ลดลงตามอายุของเราเลย
การออมเงินของฉันไม่ใช่แบบมีบัญชีฝากประจำหรูหรา ไม่มีประกันชีวิต ไม่มีหุ้นทอง ไม่ได้เข้าใจโลกของการลงทุนแบบที่คนสมัยนี้เขาคุยกันบนมือถือ แต่ฉันใช้วิธีแบบโบราณคือเก็บเล็กผสมน้อย บางวันขายดีฉันก็เอาเข้ากระปุกหลังกระจก บางวันขายไม่ได้เลยก็ยังพยายามแยกส่วนของเงินไว้ให้ได้ตามเป้า ฉันเชื่อในความต่อเนื่องของการทำอะไรสม่ำเสมอ การที่เราลงมือทำมันทุกวัน ถึงแม้จะไม่รวยในเร็ววัน แต่มันทำให้เรามีพื้นฐานมั่นคง ไม่ต้องไปยืมใคร ไม่ต้องไปอ้อนใคร
หลายคนอาจจะมองว่าวัยอย่างฉันไม่ควรไป ดูหมอเรื่องการเงิน ฟังดูเหมือนขาดวิจารณญาณ แต่ขอให้เข้าใจก่อนนะว่าฉันไม่ได้ไปเพราะอยากรวยข้ามคืน ไม่ได้หลงคำพูดหมอดูแบบไม่ใช้สมอง แต่ฉันไปเพื่อขอคำเตือนบางอย่าง ขอความมั่นใจบางช่วงเวลา เพราะบางครั้งจิตใจคนเราก็อ่อนล้า ต้องการคำพูดดีๆ ที่ช่วยพยุงใจให้ไม่ท้อ การได้ยินคำว่าให้ระวังการใช้เงิน หรือมีเกณฑ์เงินเข้าในช่วงใกล้เปิดเทอม มันทำให้ฉันกลับมาระวังตัวมากขึ้น ไม่ใช่เพราะเชื่อแบบงมงาย แต่เพราะมันกระตุ้นให้ฉันไม่ประมาท
ฉันเคารพเงินมากนะ เงินสำหรับฉันไม่ใช่แค่สิ่งแลกเปลี่ยน แต่มันคือลมหายใจของครอบครัว ฉันผ่านมาทุกยุค ตั้งแต่สมัยขายข้าวแกงจานละสิบบาทจนถึงจานละห้าสิบ ข้าวสารจากกระสอบละสามร้อยกลายเป็นเจ็ดร้อย เคยมีวันต้องกู้โรงสีมาให้ลูกเรียน เคยขายทองเส้นสุดท้ายเพื่อรักษาแม่ป่วย ทุกช่วงชีวิตฉันไม่เคยได้อะไรมาง่ายๆ ดังนั้นทุกบาทที่เก็บได้ ฉันให้ค่ามันเสมอ
เวลาฉันมองคนรวยในทีวีหรือบนมือถือ ฉันไม่ได้รู้สึกอิจฉาเลย ฉันรู้ว่าเขามีเส้นทางของเขา เราก็มีของเรา ต่างคนต่างเดิน แต่ฉันไม่ชอบเวลาคนรวยพูดว่าเงินไม่ใช่คำตอบของชีวิต เพราะพวกเขาพูดจากจุดที่ไม่ต้องลำบากแล้วไง คนที่มีบ้านสามหลัง รถสี่คัน ลูกเรียนโรงเรียนนานาชาติจะพูดอะไรก็ได้ แต่วัยห้าสิบอย่างฉันต้องคิดแล้วคิดอีกก่อนจะควักเงินซื้อรองเท้าให้หลานคนละคู่
ฉันไม่เคยอายที่ยังต้องนั่งคำนวณเงินทุกปลายเดือน ฉันไม่อายที่เก็บแบงค์ยี่สิบในกล่องพลาสติกใต้เตียงหรือที่มีสมุดบัญชีที่จดด้วยลายมือสั่นๆ ของผู้หญิงวัยทอง มันคือร่องรอยของการมีวินัย มันคือความตั้งใจของคนที่ไม่ยอมแพ้กับชีวิต และในทุกครั้งที่เงินไม่พอฉันไม่โทษใคร ฉันกลับไปดูว่าใช้เกินที่ไหน หย่อนตรงไหน แล้วแก้ไขใหม่ในเดือนถัดไป
ในกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน บางคนปล่อยตัว ไม่คิดเก็บ ไม่คิดเผื่อหลาน บางคนบ่นทุกวันว่าเงินไม่พอ แต่ก็ยังซื้อของเล่นให้ตัวเอง บางคนก็ยอมรับว่าทำไม่ไหวแล้วปล่อยให้ชีวิตไหลไปตามน้ำ แต่ฉันเลือกจะอยู่กับความตั้งใจแบบไม่เร่งรีบ ฉันเชื่อว่าความมั่นคงไม่ใช่เรื่องโชค แต่เป็นผลจากวินัยต่อเนื่องในระยะยาว
บางคนหัวเราะเวลาฉันบอกว่าไปดูหมอเพื่อถามเรื่องเงิน ฉันไม่โกรธนะเพราะฉันไม่ได้ไปขอหวย ไม่ได้ไปถามว่าวันไหนรวย ฉันไปถามว่าช่วงไหนควรระวังอะไรบ้าง ช่วงไหนเหมาะจะขยับขยายร้าน หรือแค่ขอฟังคำพูดดีๆ สักประโยคที่พอให้มีแรงฮึดขึ้นมานิดหนึ่ง มันไม่ใช่ความงมงายแต่มันคือการเติมแรงใจเล็กๆ ที่คนไม่มีที่พึ่งอย่างฉันต้องการ
เงินที่ฉันเก็บไว้ให้หลานมันไม่ได้มากมายอะไรนัก แต่ฉันหวังว่ามันจะเป็นจุดเริ่มต้นให้เขามีโอกาสมากกว่าที่ฉันเคยมี ถ้าเขาได้เรียนดี ได้โตมาอย่างมีคุณภาพ เขาอาจจะไม่ต้องลำบากแบบยายเขาอีกแล้ว ฉันไม่ได้ต้องการคำชม ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน แค่เห็นหลานกลับจากโรงเรียนแล้วยิ้มให้ ก็พอแล้วสำหรับวันหนึ่งๆ ของชีวิต
และใช่ ฉันยังคงจะนั่งทำบัญชีทุกปลายเดือน ยังจะไปดูหมอบ้างถ้าใจมันสั่นไหว ยังจะออมทุกวันไม่ว่าจะได้มากหรือน้อย เพราะในวัยห้าสิบอย่างฉัน การมีเป้าหมาย การมีวินัย การไม่ท้อ มันคือหัวใจของการมีชีวิตอย่างสมศักดิ์ศรี แม้จะไม่มีอะไรมากมาย
ชีวิตฉันอาจจะไม่สวยหรู แต่ฉันภูมิใจในทุกบาทที่หามาด้วยมือ และทุกความหวังที่ยังเก็บไว้ด้วยหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยหยุดเชื่อในวันพรุ่งนี้ https://moneyhoro.in.th
เข้าชม : 2
|
